Burn-out? Of gewoon een mens met een leven: privéstress?
Stel je voor: je gaat naar de dokter. Moe, leeg, opgebrand. Je hoopt op erkenning, op hulp. Maar in plaats daarvan krijg je te horen: “Burn-out? Bestaat niet. Volgende patiënt!” In Zweden hebben ze burn-out gewoon uit het woordenboek gegumd, zoals een interessant artikel in Intermediair laat zien. Geen diagnose meer, geen label, geen excuus. Je bent gewoon… tja… een mens. Met een leven dat je misschien een beetje heeft opgegeten. Hard? Jazeker. Eerlijk? Nog veel meer. Want laten we eerlijk zijn: we blijven maar doen alsof werk alleen de grote boeman is. Terwijl de échte paarse olifant allang in de kamer zit: privéstress. Die zieke ouder. Dat scheurende huwelijk. Die geldzorgen. Dat kind dat niet volgens het boekje loopt.Werk is vaak niet de oorzaak, maar de plek waar de bom barst.
En ondertussen blijven we verwachten dat werknemers hun zware rugzak vol zorgen netjes bij de voordeur achterlaten.
Alsof ze kameleons zijn die zichzelf moeiteloos aanpassen. Spoiler: dat zijn ze niet.
Mensen zijn geen machines. Geen robots.
Ze nemen hun leven mee naar hun werkplek, dag in, dag uit. En wegkijken helpt niet. Je moet de leeuw in de bek durven kijken. Nu is het moment. We staan op een kantelpunt.
Eindelijk schuurt het genoeg. Eindelijk begint het door te dringen dat nog een training werkstress niet de oplossing is. Dat organisaties niet moeten schoppen of wijzen, maar in de spiegel kijken en beseffen: hier moeten we écht iets mee doen.Werkgevers, werknemers, beleidsmakers, politiek: het is nú tijd om niet meer weg te kijken.
Waarom wel zwangerschapsverlof, maar geen sociaal verlof voor rouw, zorg, crisis en herstel?
Is ons bestaansrecht als werknemer alleen verbonden aan het baren van nieuwe belastingbetalers? Als we de motor van de arbeidsmarkt draaiende willen houden, moeten we nu investeren in échte mensen. Met échte levens. En échte kwetsbaarheid.Sociaal verlof is geen softe optie.
Het is de enige manier om de kracht van mensen duurzaam te behouden. Kijk de leeuw in de bek. En natuurlijk moet er een balans zijn, ik bedoel niet dat alles naar de werkgever moet geschoven, werk = ruilhandel, maar it takes two to tango. Als we sociaal verlof echt goed gaan inrichten, net zoals het zwangerschapsverlof komt de rekening niet enkel bij de werkgever of de werknemer te liggen maar bij ons allemaal.
Maar hoe dan?
Op 2 juni lanceer ik mijn boek “Privéstress op de Werkvloer”.
Een pleidooi vol inzichten, cijfers en concrete handvatten:
Waarom privéstress niet bij de voordeur blijft.
Hoe je als organisatie echte verandering kunt inzetten.
Waarom sociaal verlof geen luxe is maar pure noodzaak.
Burn-out schrappen uit het woordenboek is leuk.
Maar privéstress aanpakken uit het leven – dát is pas echt lef.
De vraag is niet óf je iets moet doen.
De vraag is: wat ga je nú doen?
Wil je naar de boeklancering, klik hier of wil je het boek alvast bestellen klik hier, of wil je nu met jouw organisatie al een masterclass “privestress op de werkvloer“, klik hier.
Annemie Webers
